Venedae - Rumak Swiętowita | Текст песни и Перевод на русский

• Тексты песен
• Venedae
• Rumak Swiętowita

Конь Световита

Это повесть о городе преславном,где Бог Богов
Поднебесные путешествия совершал, о котором сейчас поведать тут должен...

В глубинах ругских боров, среди лугов на взморье
И в капище Арконы ветер мрачно свистит
Ровно белые паруса лиственничных лодей викингов.
Вырастают из волн Балтийских слaвянские городища

Отражаются в окружие венечном шлемы и панцири
Блестят из мрака алтарей очи Свентовита
И хмурые челa князя, лордов, рыцарей
Озабоченностью черной, как погребальным саваном повиты.

Война! Не на жизнь, а на смерть с навалой германской.
Как шум стрел гремят слова волховского пророчества:
Белый конь Бога ржёт в даль надодерскую
И ударяет копытом в наконечники вещих копей:

Война! И пылают вицы от Лабы до Одера
Встают Лужичане, Лютичи, Ретари
Сражаются отряды лехитские яростно и храбро.
И ночи расцветают кустами пожаров.

Тупой стук дротиков о бляхи перевязи
Несёт эхо боёв с урочищ извечных.
В огне стоят капища и падают мужественно,
Кровью Славян обагрён германский меч обоюдоострый

Зеленью пущ родных как щитом укрытый
Грозный витязь как сокол на грудь врага падает
Где вдруг выбивается оружие из длани Бодрича
Немцев доспехи надёжны: фальшь, подкуп и измена

В пыль роняли кумиры с каменных алтарей,
Прастарый люд славян до креста прибит,
На руинах и валах лехитских погостов
Заржал тихо, болезно, конь Свентовита.

О, курганная земля Полабская, о цветущая
Чебрецом и вереском,- Ругия янтарная!
Хоть молот тевтонов стены твоих городов поразбивал
Народ Полян сквозь века в сердцах тебя схоронял.

Этот уж день известный, день славы приближается!
Зарева встанут над тобой как дымы кадил
Длань полабская поднимется из неволи креста!
Уж слыхать звон оружия с глиняных пепелищ.

Из святых гаёв выходят Славянские Боги,
Копится мощь и месть средь могил укрытая
Через ругские острова, одерские разлоги
Уж ржёт, почуявши волю, конь Свентовита !

перевод Leonid Balakin

Rumak Świętowita

Oto opowieść o grodzie przesławnym gdzie bóg bogów podniebne wędrówki odprawiał, a którą teraz opowiedzieć tu muszę
W głębinach rugijskich borów, wśród nadmorskich łęgów
I w gontyny Arkony wiatr posępnie świszcze
Jak białe żagle jodłowych łodzi wikingów
Wyrasta z fal Bałtyku słowiańskie grodziszcze
Lśnią w kolisku wieńcowym słomy i pancerze
Błyszczą z mroków ołtarzy oczy Świętowita
I chmurne czoła kniezi, władyków, rycerzy
Troską czarną, jak żalnym całunem owite.

Wojna! Na śmierć, na życie, z nawałą germańską.
Jak warkot strzał brzmią słowa kapłańskiej wyroczni:
Biały rumak Bożyca rży w dal, nad Odrzańską
I uderza kopytem w groty wieszczych włóczni:
Wojna! i płoną wici od Łaby ku Odrze,
Powstają Łużyczany, Lutycy, Redary,
Walczą hufce lechickie, zacięcie i chrobrze.
I nocą, rozkwitają krzewami pożarów.
Tępy łoskot oszczepów o blachy pawęży
Niesie echa bojowe z uroczysk odwiecznych.
W ogniu stają gontyny i padają mężni,
Krwią Słowian broczy germański miecz obusieczny.

Zielenią puszcz ojczystych jak tarczą okryty
Groźny witeź jak sokół na pierś wroga spada
Gdy wtem wytrąci oręż z dłoni Obodryty
Niemców broń niezawodna: fałsz, podstęp i zdrada.
W proch runęły bożyszcza z kamiennych ołtarzy,
Prastary lud słowiański do krzyża przybito,
Na ruinach i wałach lechickich cmentarzysk
Zarżał cicho, boleśnie rumak Świętowita.
O, kurhanna ziemio Połabska, o kwitnąca
Macierzanką i wrzosem Rugio bursztynowa!
Choć młot Teutonów mury twych miast poroztrącał
Naród Polan przez wieki w sercach cię przechowywał.

Oto już dzień wyraźny, dzień chwały się zbliża!
Łuny staną nad tobą jak dymy kadzielnic,
Dłoń połabska podźwignie się z niewoli krzyża!
Już słychać brzęki broni z glinianych popielnic.
Ze świętych gajów wychodzą słowiańskie Bogi,
Pręży się moc i pomsta wśród mogił ukryta
Poprzez rugijskie wydmy, odrzańskie rozgłogi,
Już rży, poczuwszy wolność, rumak Świętowita!

Venedae еще тексты