Քայլեր ամպերի տակ վստահ, ես հավատում եմ Ինձ կապողը աշխարհին խորնա, քան ծնունդը Մարդկային խրոնիկա, ամեն ինչ պրիմիտիվ Ես մարդ՝ հպարտ, գտած կյանքում սեփական իմաստ Հարցերին մոտիկանալու սեփական բանաձև Կուզեմ ազդեմ, հազար հարցեր, մի բան փոխեմ Ես՝ պատասխանատու զգացածիս ներսում կանգնած Բնազդի ցանկություն, մեղքից ծնունդ առած Փոխվել եմ ճանապարհին, փորձելով խուսափել հայելուց Իմ աչքերը իմը չեն ունեմ պատկեր ուրիշի Նման շան՝ թափառող փողոցներում միայնակ Ազատության գիննա դա՝ լինել միայնակ Միայն նա, որ գիտի տեսակը իմ կոպտացած Ճանաչող աչքերս՝ ամբոխում մոլորված Հասկացավ, հասկացա՝ լավա լինել հասկացված
-Մի գնա խնդրում եմ- բայց ափսոս նա գնաց
Չի լինում նենց, ոնց միշտ կուզեր սիրտը քո Հուզվեյի պահից կարոտած, հուզվեյի աչքերում խոր Մարդկային պոետներ, ծնող տողեր՝ ապրումից Ծնող զգացմունքին, հղիացած աչքերից Լցրեք մի բաժակ թախիծ՝ կարմիր խաղողից Երևակայությանը տալով համ՝ դառնության Լուսաբաց հանգստության՝ ներս արի բարով Իմ պատուհանից աշուն՝ տերևաթափ շուտով Շուտով տոներ քո հետ կուզեյի տոնեյի Տարին նոր, կենացները բոլոր, սուրբ ծնունդ, մոմեր Թողեյի սաղ հետևում, չէ որ կգա գարուն Իսկ տարին նոր՝ միշտ լավնա մեզ խոստանում Ես ուղղակի մեկն եմ հազարից՝ մարդ արարած Մարդնա կարող ամեն բան անկասկած Ասված խոսքեր, որ դարձնում են ուժեղ տեսակդ
-Մի գնա խնդրում եմ- բայց վերջում թողնում մենակ
Ու սենցա կյանքը մեզ տանումա ճամփեքով նեղ Իրա հայացքում փնտրում ես քեզ, իսկ նա ..... Նա ուղղակի մի օր կասի ներիր իդեալական ես Գայլերը ընտրում են մեկին, իսկ դու արև ես Ես ատում եմ գիշերը, անկեղծ զզվել եմ շատ Կուզեյի աշխարհ որտեղ չկա ժամանակ Բայց հենց վազող սլաքներն են իմաստը, որ Հասկանում ես պահի արժեքը ու կյանքը քո Ժամանակը իր հետ բերեց գիտակցություն Լինել մարդ բարդ է քան պահել գոյություն Պատվի համար արժի մեռնել, հանուն ինչի ապրել ապա Սեր, ընտանիք, երջանկություն թե դրախտ Վարդեր նվիրել բառերի տեղը՝ դյուրին է Քան աչքերի մեջ նայելով ասել ներեցեք Սիրել կրկին, սիրրել նորից, սիրել բախտին