Hríð gríðar hörð reið > hrönnum svo tönnum að mönnum > gnísti nistin gulls hast, > sá gangur var langur og strangur. > Söng spöngin seims grund > sjálfar heims álfur þá skjálfa. > Dundu undir dverglönd > drósar við glósur á Ósi - > dansaði fansinn ós unns > svo öllum lá tröllum við föllum. > Sá dagur er mér í minni > meður þjáning sinni; > hestar sprungu > af harki þungu, > heitur sem þeim brynni > eldur í nösum inni > þá Eyvör sprakk í skinni