Hríð gríðar hörð reið hrönnum svo tönnum að mönnum gnísti nistin gulls hast, sá gangur var langur og strangur. Söng spöngin seims grund sjálfar heims álfur þá skjálfa. Dundu undir dverglönd drósar við glósur á Ósi - dansaði fansinn ós unns svo öllum lá tröllum við föllum. Sá dagur er mér í minni meður þjáning sinni; hestar sprungu af harki þungu, heitur sem þeim brynni eldur í nösum inni þá Eyvör sprakk í skinni.