Позна вечарам у бары мы сустрэлі чалавека, Ён пацягваў тэкілу, называецца "Ольмека". Ён паліў сваю цыгару і такія меў ён вочы, Што, калі хоць раз ўбачыш, не забудзешся на век.
Завязалі мы размову, як звычайна, як заўсёды. Пра палітыку і бізнэс, пра калгасы і заводы. Мы працягвалі размову, што вакол усё хрэнова, Што падцягваецца нанова, але страшна пачынаць.
А ён глядзеў на нас, а ён глядзеў на нас, А ён глядзеў на нас і слухаў джаз, джаз. А ён глядзеў на нас, а ён глядзеў на нас, А ён глядзеў на нас і слухаў джаз, джаз.
Ён паліў сваю цыгару, ён пацягваў тэкілу, Ну а мы сабе крычалі, ну а мы ўсе гаварылі. Што ізно нас абшукалі, што ізноўку надурылі, Што вакол пануе страта, толькі страта і хлусьня.
А ён глядзеў на нас, а ён глядзеў на нас, А ён глядзеў на нас і слухаў джаз, джаз. А ён глядзеў на нас, а ён глядзеў на нас, А ён глядзеў на нас і слухаў джаз, джаз.
Раптам ён пачаў аповяд пра цудоўную краіну, Дзе ніхто не варагуе, ні мужчыны, ні жанчыны І заўжды пануе згода і ласкава сьвеціць сонца І грашовыя адзінкі не патрэбныя зусім.
Мы глядзелі тэлевізар, мы вучыліся ў школе, Ды пра гэтую краіну мы не чулі аніколі. Можа ты чаго-то зблытаў, таямнічы чалавеча? Можа ты замнога выпіў і гаворыш абы што?
Ааааа…
Расплаціліся і выйшлі пад сьвятло халодных зораў, Мы стаміліся ад тлуму, ад пракураных размоваў. Незнаёмец разьвітаўся і свае расправіў крылы, І згубіўся праз хвіліну ў нябёснай вышыні.