Түн ортасы қала ұйқыда шамдар сөнген Үйге барудамын жаяу көшеге асып көшеден Баста айналады сан қырлы ойлар әдетте Дала тып тыныш қазір шегіртелер тек естілуде
Кеше хабарласқаныңнан соң сен жайлы ой басым болды Мен үндемей тұрдым білмей не айтарымды Жылап сөйледің бе түсінбедім даусың болды мұңды Қазір бір шешімге келемін қазбалап ойымдағыны
Білесің бе сен кеткендегі жүрегімнің жағдайын Қанша қиын болса да мен еркекпін жыламаймын Не жетіспеді саған бердім қолымнан келгенін Ал сен болсаң алшақтап менен кете бердің
Кешір қандыра алмағаныма назыңды Рас аямадым сенен сол кездегі барымды Әлгі дөкейдің ұлына бердің ғой барыңды Таптап арыңды тойдыру үшін құлқыныңды
Үмітсіз шайтан дейді үміттенген ем Үздің сол үміттің соңғы жібін сен Менің сезімімді тексеріп жүрген болар десем Есімді жинап ойлансам нағыз көбелек екенсің сен
Қыз атаулы затына қалдым сондан бір сәт сенуден Қарамаймын артыма сұлу қыздарды көрсем Жанымда қазір сүйетін жан мені Махаббаттым тұншыққан еді осы ару оны емдеді
Бірде бар бір жоқ теңге сенде сондайсың Өмір деген осындай екенін неге ұқпайсың Көбелектей түнгі қонып жүргеніңде әр гүлге Жүрек сыздайды саған оны жылытады өзге
Бірде барсың бір жоқсың Өмір деген қандай екенін сірә кеш ойыңа тоқыпсың Көбелектей түнгі қонып жүргеніңде әр гүлге Жүрек сыздаған саған оны жылытып алды өзіне өзге
Сенің жүрегің кең неткен Оған сияды бәрі басқасы менен Қас қағымдай сәт бұл өмір Өзге жігіттеріңді алдамай оны сүр