Мой горад спіць – ён спіць ужо так шмат гадоў, Ён усё маўчыць – піша гісторыі за шклом. Мы ўдваіх – я побач, толькі азірнісь. У вачах таваіх я бачу страх ды крык “Прачнісь! Прачнісь!”
Пр. Адзін з першых горад мой – узнік сярод пяскоў. Як не чакалі мы з табой – не праклалі да яго шляхоў. Глядзяць з надзеяй вочы ў неба – пульсуе гучна кроў, Палопалася дужа глеба, мой горад – прывідаў
Мой горад знік, аб ім не скажуць па ЦіВі (ТV). Зусім адзін сярод людзей, ты паглядзі. Помнік бяз сэнсу сярод застылых у паветры слоў. Вось – вось здаецца заенчаць сцены шэрых дамоў. Дамоў!