У абдымках цемры ты імкнешся ў гэты час, І на крылах мары ты знікаеш кожны раз. Мае думкі сёння прасякнуты толькі табой, І душа паліта не віном, а атручанай вадой.
Ты - атрута, ты - знікаеш кожны раз дзеля нас, Ты - абуджана крывей, твая постаць прада мной.
Халодны кліча мяне ў абдымкі свае. Там, дзе час прыпыніў свой рытм на гады, Там, дзе позірк Яго, там існуеш з лесам і ты, Там, дзе вечнасць Яго, я адчыняю таемнасць сваю!