Крывавыя рекi у венах вiруюць, Крумкач крычыць праз цемру начную. пра подых жыцьця, таямнiцу зямлi, Ты сэрца з крывёй маё абудзi.
Твае вочы - аблокi i слёзы - дажджы, Твае рукi - дрэвы, а цела - муры, Твае словы - маланка, вецер - душа, Мы крэва адродзiм, там кроу твая.
Кроу Крэва, Крыва-Крывейта, будзь з Багамi назаужды Кроу Крэва, Крыва-Крывейта, ты сёньня з намi i праз вякi.
Крыва-Крывейта апошнi сьвятар, распалi агонь, абудзi алтар. Дай жыцьцю подых зямлi, каб з муроу паусталi Багi. Мы верым у час той новы, калi адродзiцца Крэва i зьнiкнуць дажджы, Узьнiмуцца з цемры сьвятыя Агнi, каб цела i кроу сваю зьберагчы.