Як ты безь мяне там, як я безь цябе тут Пачуцьцём чалавека цягне сэрца ў родны кут
Як быццам жартую А ў сабе мацней крычу “Я цябе ўратую!” Толькі як ня ведаю
Ластаўка ў небе лунала праўду казала Аб тым, дзе жывеш ты зараз Я не спрачалась, ў вочы твае закахалась На неба глядзеўшы часам
Прыпеў: Ўголас трымаю, гонар Гэта мая прастора Гэта мая краіна Край любы, край адзіны Лепшае побач чую Крылы свае ратую Хутка ўсё добра будзе Мілыя, вольныя людзі!
Дзе яно сэрца Радзімы? Ў лесе, ці ў хаце, Ці паміж муроў цагліных? Кволаю птушкаю ў небе Водарам ніў, ці коласам Ў чэрствай глебе
Как ты без меня там? Как я без тебя тут? чувством человека влечет сердце в родной край.
Как будто шучу, а в себе сильнее кричу: \"Я тебя спасу, только как - не знаю. \"
Ласточка в небе луналая правду говорила о том где живешь ты сейчас. Я не спорила, в глаза твои влюбилась, на небо глядевшы время.
Голос держу. Честь - это моя пространство, это моя страна, край любой, край единственный.
Лучшее рядом слышу, крылья свои спасаю. Скоро все будет хорошо, мирные, свободные люди.
Где оно, сердце родины? В лесу или в доме, или между стен цаглинных? Слабою птицей в небе, ароматом нив или колосом черствой почвы?\"