Мне лекары сказалі- цябе не існуе, А белыя ружы, на лютаўскім ганку, Даўно аджылі, адчыняючы з ранку, Заснежаныя вокны, ў забароненым сне,
Калісці вясне ты аддала цнатлівасць, А я застануся да скону другім, Клянуся, я стану чарговым ня тым, Каму аддалася на міласць,
Тапілася ў хлусні, і сустрэчыных машынах, Успамінах не пра нас, пра няспынны атр-хаус, Прыйдзе час мы нарвемся на уласныя міны, А я стану нязграбным, нібы мікі-маус,
Мы паедзем да мора, на роварах жоўтых, І будзем глядзець на чырвоны заход, Твае вочы, салодкі, першы прыход, Расцякуцца па мне, да зайздрасці мёртвых..