1. Зноў чую твой голас ці гэта мроіцца. Там, дзе пачалося, там усё і скончыцца. "Так нам будзе лепей" - хто гэта вырашыў? Назаўжды я адлятаю апоўдні, да выраю.
Затрымай мяне сонечнымі цёплымі праменнямі, Толькі нам вядомымі імгненнямі, Зоркай, што плыве за неба край. Затрымай мяне! Я твая, а ты таго ня ведаеш, Адчуваю тое, што ты адчуеш, Ды малюся небу "Затрымай".
2. Па кроках насустрач так проста робіцца, Вось толькі прычыны што-сьці не знойдзецца. Хто з нас будзе першы - справа ўмоўная. Мы з табой ледзь не згубілі што-сьці галоўнае.
Затрымай мяне сонечнымі цёплымі праменнямі, Толькі нам вядомымі імгненнямі, Зоркай, што плыве за неба край. Затрымай мяне! Я твая, а ты таго ня ведаеш, Адчуваю тое, што ты адчуеш, Ды малюся небу "Затрымай".
Затрымай мяне сонечнымі цёплымі праменнямі, Толькі нам вядомымі імгненнямі, Зоркай, што плыве за неба край. Затрымай мяне! Я твая, а ты таго ня ведаеш, Адчуваю тое, што ты адчуеш, Ды малюся небу "Затрымай".