На шляху, праз прысады Я старую прымеціў Поліць ружы, зрывае Чырвонае квецце Моўчкі ўслухаўся я Як жанчына спявае Слава мужным сынам старадаўняй Літвы!
Шэсць стагоддзяў мінула А промнямі месяц На кальчугах гарыць І ў вачах іхніх сьвеціць Да мяне зноў і зноў У журботныя сьненні Павяртаюць сыны старадаўняй Літвы
І малую мяне Іхняе маршаванне Абудзіла ад сну У прадчуванне растання Так кахалі мяне Ды загінуць жадалі Ў прускіх землях сыны Старадаўняй Літвы
Хто палег пры Грунвальдзе Хто пры сьценах Мальборку Кошт бясьпекі маёй Лёс журботны і горкі Хай ад сёння й да веку Не сьцішыцца песьня Слава мужным сынам Старадаўняй Літвы
Варухнуўся старая Схавалася недзе І пялёсткамі ружаў Гуляецца вецер Мне ніколі ў жыцці Не забыць таго сьпеву Слава мужным сынам Старадаўняй Літвы