Нашы сэрцы замерi па зiме ад халоднае сцюжы. Мы забылi той шлях, што засцiлаў я пялесткамi ружаў. Яна была сама сабой са мною ў параўнаннi. Я купiдонава стралой працягла ўсе каханне.
Дажджамi асветлiцца вакол абшар. Мы самi згубiлi мiрагульных мар. У сэрцы iзноўку цяжарам камень- Я ненавiджу геты дзень! Я ненавiджу геты дзень!
Тваiх вуснаў саспелых не забыць мне ўжо анiколi. Успамiнаю далоняў цяплыню, мой маленькi анелак. Глядзi ўсе разбiта ўшчэнт i згаслi нашы свечы, А я гляджу на твой партрэт ужо каторы вечар.
Дажджамi асветлiцца вакол абшар. Мы самi згубiлi мiрагульных мар. У сэрцы iзноўку цяжарам камень- Я ненавiджу геты дзень! Я ненавiджу геты дзень!
Лёс чамусьцi склаўся так, а можа хтосьцi разгубiўся. i жыцця майго мастак, напэўна, проста памылiўся- Не пабачыў аднаго, а вуснаў ужо было спатканне; Не прыкмецiў тваяго i маяго кахання.
Дажджамi асветлiцца вакол абшар. Мы самi згубiлi мiрагульных мар. У сэрцы iзноўку цяжарам камень- Я ненавiджу геты дзень! Я ненавiджу геты дзень!