Дайнова ( С. Осіпаў, А. Усціновіч) \"Як тваё імя, якога роду ты? Хто наканаваў табе твой шлях? Таямніц якіх словаў непрастых, Адшукаць хацеў у гэтых краях?\"-,
Так вітаў мяне старэйшы са старых, Чарадзей мудры- белы што снег, Важліва сачыў за плынем дум маіх Слоў маіх чакаў дзіўны чалавек...
..Дзе Нёман льецца, зялены цягнеца абшар Там бьецца сэрца забытых мар...
- Сорак саракоў ляжыць глухіх дарог Паміж тым што ёсць і што я маю знаць, Маю ведаць я што пахавана ў змрок- Хто ж я і адкуль, і як мяне зваць?..
Пасміхнуўся дзед, спамінаў рушыў млын,- \"Адкажу табе, за шмат таму год- Дзяўчына з Яцьвяг і юны вой з Ліцьвін З божага звала пачалі твой Род!\"
...Дзе Нёман льецца, зялены цягнеца абшар Там бьецца сэрца забытых мар...
Неман нам данес іх светлае імя Пра Дайнову сказ не пахаваў лес, Ты нашчадак іх - храні іх караня Соль зямлі храні і памяць нябёс.
Светам божых вачэй з прадвеку ў век Шчодры Неман цячэ ў белы ў свет!.