Памiж сваiх i чужакоў яна нам ласкай матчынай.
I лесу шэлест верасны, i ў полi дуб апалены.
I той стары амшалы тын, што лёг ля вёсак покатам.
I шэлест лесу верасны, i ў полi дуб апалены.
I крык варонiных грамад на могiлкавым кладбiшчы.
I снiць з ёй сны нязводныя...
Завецца ж спадчына мая ўсяго старонкай роднаю.
Статистика страницы на pesni.guru ▼
Просмотров сегодня: 5