Дождь тюлем занавесил Дилижан, Сокрыв от мира милый рай Размика, А вместе с ним домашнюю Шушан. Там, в том пейзаже, в тёплом море бликов Её любви прекрасный островок Был непосредственен, изыскан, нежен. Увидел я, сев в легкий катерок, Что океан души её безбрежен. И в этом катерке (увы и ах!) Мне не судьба доплыть до нужной цели, Что утону в задумчивых глазах. Из них мне в душу ангелы глядели. 20.03.2009 __________________________________ Перевод Сократа Ханяна:
Շուշան ՊԵՏՐՈՍՅԱՆ Անձրևն ինչպես վարագույր` նուրբ թերթերից շուշանի, Ռազմիկի Դիլիջան դրախտ երկիրն էր ծածկել, Դրախտավայրի հետ նաև աստղաժպիտ Շուշանին:
Այնտեղ` չքնաղ բնության ջերմացնող գրկի մեջ, Սիրո մի ծով տեսա ես, որ չեմ տեսել իմ կյանքում,
Ծովն այդ ծփում էր ասես շշունջներով սիրատենչ: Նավակի մեջ մի աղջիկ երգով սիրտս էր տրորում: Այնտեղ տեսա, թե ոնց է սիրո նավակն օրորվում,
Այդ հեքիաթված նավակին ախր ինչպե՞ս հասնեի, Ինձ այդ բախտը չէր տրված, չգիտեի ինչ անել, Աչքերի ծովն ինձ տանող ճամփան ումի՞ց հարցնեի:
Այդ աչքերից իմ հոգուն նայում էին հրեշտակներ… Երազների գիրկն ընկած խեղճ պոետս ի¯նչ աներ: