За дрымучыя лясы,што аблытаны цянямі. Ды й за продкаў галасы,што заўсёды побач з намі. За знясілянныя нівы,згвалтаваныя пугамі Помсціць буду тым няшчадна,што цярплівасць змардавалі.
За курганы,што вякамі разбураюцца няшчадна, За гісторыю,што зараз укрываюць ад нашчадкаў, за багоу,якім ад веку не узносіцца пашана. Навальніца,нібы вокліч,прагрукоча,стане сцягам.
Перуновы бізуны зазвіняць у дапамогу, А гарачыя сэрца асвятляюць нам дарогу. Вольным,моцным,адзіным народам Стануць дзеці Дняпра,унукі Сварога.