Замкнула зямля свой яшчэ адзін круг, Другі пачынае. Маўчыць непрытульна засьнежаны луг І пушча лясная. Мільгаюць далёкія зоры ў гары, Як чыстыя росы, І ходзіць паважна мароз па бары, Злы, белавалосы.
Глядзіць нерухома скляпенне нябёс На скутую землю, І Млечнага Шляху паблеклы пракос У холадзе дрэмле. У гэтай бязьмежнай начной цішыні Год новы вітаю. Якою пуцінай вы пойдзеце, дні? — Я моўчкі пытаю.
Маўчыць неабсяжны прастор — глыбіня Бэз берагу-краю. Маўчыць зь ім і постаць наступнага дня, І я замаўкаю…
Арыгінал Я.Коласа:
Замкнула зямля свой яшчэ адзін круг, Другі зачынае. Маўчыць непрытульна заснежаны луг І пушча лясная. Мігаюць далёкія зоркі ўгары, Як чыстыя росы, І ходзіць паважна мароз па бары, Злы, белавалосы. Глядзіць неласкава скляпенне нябёс На скутую землю, І Млечнага Шляху паблеклы пракос У холадзе дрэмле. У гэтым змярцвенні начной цішыні Год Новы вітаю. - Якою пуцінай вы пойдзеце, дні? - Я моўчкі пытаю. Маўчыць неабсяжны прастор - глыбіня Без берагу-краю. Маўчыць з імі постаць наступнага дня, І я замаўкаю. 31/XII—1937 г.