Г. Тукай «Жизнь люби…». Стихотворение читает П. Исанбет.
Сөй гомерне , сөй халыкны, сөй халыкның дөньясын, Без үләрбез, билгеле, тик үкенечкә калмасын. Киң күңелле бул эчеңнән, мыскыл ишетсәң, «вак» диген, Таптасыннар, хурласыннар, тик җаның хурланмасын.
Жизнь люби , люби отчизну , все, чем жив родной народ. Не печалься о кончине: всякий, кто живет, – умрет. К мелкой злобной укоризне оставайся словно глух: унижения мирские не вольны унизить дух.