Гарадзкія - Усё, што мяне ў гэтым сьвеце трымае... | Текст песни

• Тексты песен
• Гарадзкія
• Усё, што мяне ў гэтым сьвеце трымае...

Гляджу ў сьвет – бясконцы абшары.
Я не пачатак – я толькі нашчадак.
Постаці продкаў, іх мужныя твары,
Іх моцныя рукі ў жалезных пальчатках.

Паветра захавала дым іх паходняў,
Зьвіняць за плячыма падковы іх коней.
На скрыжаваньні культуры й Захаду
З дзікунствам Усходу – чаго ўва мне болей?

Рэфрэн:

Усё, што мяне ў гэтым сьвеце трымае,
Усё, што кахаю, чым ганаруся,
Дзеля чаго і жыву, і трываю –
Гэта ўсё ты…

На дне азёраў, вершалінах соснаў,
Зямлі занядбаных вясковых пагостаў,
У падмурках цьвярдыняў, у сьпевах дзівосных,

Усьмешках дзіцячых і ў сьлёзах дарослых.

І ў колерах сьцягу кроў маіх продкаў
Ды чысьціня некранутых абшараў.
Сьвятло іх вачэй, скіраваных да нас,
І цэгла муроў назаўжды будаваных.

Рэфрэн. >2 разы

Я крочу паволі пыльным шляхам,
Каменных крыжоў імшыстыя цені.
Мрояцца вобразы старое шляхты
Праз гады, праз стагодьдзі, праз пакаленьні.

Я чуў у начы, як стогнуць сосны,
Я бачыў \"Пагоню\" над брамай Вавэля.
Я дыхаю адным паветрам з Караткевічам,
Ува мне бяжыць кроў Вітаўта зь Ягайлам.

Рэфрэн. >2 разы

Гарадзкія еще тексты