Рукі на зломе за сьпіной… Быццам гэта не самной, Быццам сьцены ўсе ў цьвіках, У лаўровых ўсе вянках. Затрымацца ў цішы, На неонавай мяжы. Сацыяльны мой асьпект, Прабач, я проста чалавек!
Зашыты белым шоўкам рот, Я прадстаўнік эпохі мод! У вочы мне забіты кляп, На ўсе пытанні толькі храп!
Што за зьвіхнуты рэалізм? Час не сення і «калі-б». Я пабіты Дон-Кіхот, Адзін зь некалькіх – урод! Адным словам за сьпіной Ўсе на зломе і са мной Адбываюцца падзеі – Сон на яве, толькі дзе я!?
Зашыты белым шоўкам рот, Я прадстаўнік эпохі мод! У вочы мне забіты кляп, На ўсе пытанні толькі храп!