Былі крыніцы сінімі і ад крыві чырвонымі, А груганы над плынямі кружылі натамлёныя. Маўчалі вербы ніцыя і берагі вузорныя, Чаму ж цяпер, крыніцы, вы наўсцяж такія чорныя?
Ці чорны дзень, ці страшны год, ці маразы, ці крыгі, Ці тае сьнег, ці тае лёд, а ўсё няма адлігі...
Былі крыніцы сінімі, была вада халоднаю. За інямі, за стынямі паіла нас нязгодаю. Былі часіны сонныя і ярыя са смагаю. Была вада чырвонаю, паіла нас адвагаю.
Ці чорны дзень, ці страшны год, ці маразы, ці крыгі, Ня таяў сьнег, ня таяў лёд, але былі адлігі...
Чаму ж цяпер, крыніцы, вы наўсьцяж такія чорныя? Даўно паснулі рыцары, зайшлі часіны зорныя. Надыдзе раньне сьвежае, і новы дзень абудзіцца, І зазьвініць капежамі, і збудзецца, і збудзецца!
І ясны дзень, і зорны год са сьпёкаю і стыгаю, І будзе гэты карагод на ўсе часы адлігаю!