Калі на шумны горад кіне вечар бархат цішыні, калі заснуць бульвары і масты. Каля халоднага акна, у цемры адзінока я стаю адна, ты сення так далека. Мараю ў сне толькі прыйдзеш да мяне.
Птушкай сіняю за неба край, за сваім каханнем адлятай. Палыхае там дзіўным золатам казачны замак. А вакол яго на ўсе бакі срэбраныя хвалі той ракі, што калісьці цябе прывялі да мяне.
Мяняе ружа колер і за ноччу прыйдзе новы дзень, адгоніць цені сонечны прамень. Адыдзе радасць і бяда, растане не вярнецца, і любоў твая са мной застанецца. Шолахам лістоў нас яна закружыць зноў.