Окушым сомкенды уста, киынып ал Кайтагой конак кепты уйыне бар Деп устаз мектебымнен кайтарган ед Тындаушым конагы ким кейын ұғар Куйсе де сагыныштын отындамын Конактар болсын мейлы жакындарым Ата анам калдырмаушы ед сабагымнан Былмедым неге жедел шакырганын Алысамын ойыммен сенделемын Уйге карай аяндап мен келемын Сагынган сон алыстан ат терлетып келген шыгар агалар женгелерым Келгены ме апалар жезделердын олар болса уйыме тез келемын Айткан кезде устаздын келбетынен кандай конак шакырткан сезбегенмын Бул конак ышынде коп наласы бар Кешегы мунын шаккан бала шыгар Кошены бойлап уйге ойлап келем Деседы жорамалым нагашылар Кашанда баласына жаны куштар анамба ак журегы алып ушкан Баласын айлар бойы кормегесын шакырткан сол екен ау сагыныштан Калага емделуге жонелгеннен Ызынен хат жазганмын оленменен Сагынып кеттым сены кулыным ау сауыгып емханадан келем деген куанышымды калайша жасырайын уйге карай апалап асыгамын Анам менын той жасап жаткан болар аман келып каладан асыл жаным анам менын той жасап жаткан болар аман келып каладан асыл жаным Арасынан халыктын каракурым таба алмады анасын бала кулын Кутсе дагы саргайып анасынын Келмегенын былмеген бола тугын бары мынау ауылдын адамдары жылагандар тус тустан карандады анан казр келеды деды бреу аласурып журегым аландады сагыныщты адамым санамдагы анам еды айтындар анам каны колык келды сол куны кала жактан жатыр быреу устын ак мата жапкан тек есымде копшылык сол адамды уйге карай котерып бара жаткан Ак сут берып осырген анам екен ак жамылып кимылсыз ана жаткан сонан беры кышкене журегымды айыкпастай сагыныш жара жапкан Шуагын тогып турган жаны нурлы Елестеп сагым болып анам турды сагынып келсе екен деп жургенде тагдырым омыр бойы сагындырды туседы кулген кезы кейде есыме кулкысы куанышы сый несыбе галамнын сулулары татымайды анамнын кулып турган бейнесыне галамнын сулулары татымайды анамнын кулып турган бейнесыне