Ти си лето без дожд. Ти имаш поглед што сече ладан како нож. Ти си студ во душава од сонце не допрена. Ти си крај на било што и пред да започне. Немаш храброст за лек ниту прошка за се, што во душата ти е. Ти простувам за се, за секој сторен грев, но себе си си најдолжна.
Реф. Ми зеде се, ми зеде се, се што имав да дадам без ништо да барам за себе. Зар имаш душа? Зеде се. Ми зеде се, ми зеде се. Безброј неспани ноќи за тебе се молев и за нас. Ми зеде се, но едно не, мојта верба силна во се што добро е.
Како лето без дожд, како најладна ноќ, ми идеш ти на сон. Ти си нестварна но пак носиш голема бол, сепак простено ти е за секој сторен грев, но себе си си должиш се.