Laat Me Niet Alleen (фламандская Ne me quitte pas)
Laat me niet alleen Toe, vergeet de strijd Toe, vergeet de nijd Laat me niet alleen
En die domme tijd Vol van misverstand Ach, vergeet hem Want het was verspilde tijd
Hoe vaak hebben wij Met een snijdend woord Ons geluk vermoord Kom, dat is voorbij
Laat me niet alleen Laat me niet alleen Laat me niet alleen Laat me niet alleen
Lief, ik zoek voor jou In stof van de wegen De parelen van regen De parelen van dauw
Ik zal heel mijn leven Werken zonder rust Om jou licht en lust Goud en goed te geven
Ik sticht een gebied Waar de liefde troont Waar de liefde loont Waar jouw wil geschiedt
Laat me niet alleen Laat me niet alleen Laat me niet alleen Laat me niet alleen
Laat me niet alleen Ik bedenk voor jou Woorden rood en blauw Taal voor jou aleen
En met warme mond Zeggen wij elkaar Eens was er een paar Dat zichzelf weer vond
Ook vertel ik jou Van de koning Die stierf van nostalgie Hunkerend naar jou
Laat me niet alleen Laat me niet alleen Laat me niet alleen Laat me niet alleen
Want uit een vulkaan Die was uitgeblust Breekt zich na wat rust Toch het vuur weer baan
En op oude grond Ziet men vaak het graan Heel wat hoger staan Dan op verse grond
Het wit mint het zwart Zwakheid mint de kracht Daglicht mint de nacht Mijn nacht mint jouw hart
Laat me niet alleen Laat me niet alleen Laat me niet alleen Laat me niet alleen
Laat me niet alleen Nee, ik huil niet meer Nee, ik spreek niet meer Want ik wil alleen
Horen hoe je praat Kijken hoe je lacht Weten hoe je zacht Door de kamer gaat
Nee, ik vraag niet meer Ik wil je schaduw zijn Ik wil je voetstap zijn Ik wil je adem zijn
Laat me niet alleen.
Автор слов - Жак Брель. Музыка - Франсуа Робера. Эта песня 1959 года была вдохновлена разрывом с "Зизу" (Сюзанной Габриэлло) - возлюбленной Жака, который отказался признать, что она забеременела от него. На песню возможно повлияла повесть Достоевского "Кроткая". В 1961 г. он записал версию песни на фламандском языке.
Сам Брель говорил, что это песня не о любви, а о мужской трусости, неуверенности в себе, о том до какой степени может унизиться человек (Позволь мне быть Тенью твоей тени Тенью руки Тенью твоей собаки Не оставляй меня)
Эдит Пиаф: «мужчина не должен был бы петь это именно так». Это уже перехлёст эмоций (двадцать три раза «не бросай меня»). "Бессилие силы необычно. Мужская беспомощность непонятна. Как же: мы привыкли к другому! – Он не должен показывать слабость, Он никогда не плачет и т. д. А тут, как и в песне Бреля – без внешних физических ранений. Все раны – внутри".
Брель - жадный к жизни человек: выступал и гастролировал бешеными темпами, хотел стать лётчиком, когда не удалось - занялся парусным спортом. Его жадность к жизни, вероятно, лучше всего поняла Эдит Пиаф: "Он доходит до предела своих сил... и каждой строкой бьет вас в физиономию так, что вы долго после этого не можете опомниться". На выступлениях "Великого Жака" публика неистовствовала. Он полностью перевоплощался в своих персонажей, бурно жестикулировал, обливался потом. Концерты превращались в настоящий марафон. Большая редкость, чтобы певец выражал на сцене свои чувства так искренне и так серьезно, как Жак Брель. Родившись в Бельгии, всю жизнь постулировал принадлежность к этой стране.