Ахвярамi славiм барацьбу – Веру нардычнай крывi. Душы збiрае ранiшнi туман, У Вальхале сыходзяцца вятры…
Грукатам Молата Тора, З глыбiнi касмiчнай ракi Адгукаюцца ў сэрцах Белых Вояў На крывавых палетках вясны.
Вечнасцю клiчуць расай абраных, Клiчуць подыхам Вайны. Легенды плятуцца лёсамi, Дзе рунамi свецяць шляхi.
Ноч гарыць вечным агнём, Крок да неба – у бязмежнасць. Адзiнота сярод каменных слёз, Маланак халодных iмгненнi.
Тысячы гадзiн мёртвых слоў Над курганамi салдат. У нашых сэрцах i памяцi Некрануты гонар iрваных ран.
Душа на хвалях Паўночнага мора застыла навек, Насустрач каскадам вады i патокам хуткiх вятроў. Поўнач iльдом чаруе жылы, шэптам, замовы пылам. Нерухомасцю надае перавагу марам зноў, i зноў, i зноў…
Дзе начны дым спаленых сноў Блiскацiць у блакiтных вачах – Усё тая ж цень на руках Пад раскатамi белага грому… Рунамi белага грому…