— Рэзаў вены я лязом, а яны былі жалезныя, і нажоўку я ня браў, бо думаў: гэта такія правілы.
— Мне здавалася, я закахалася, усё па звычаях: час мінуў рэзаць вены, час прыйшоў з даху ґмаху крочыць уніз, але…
але,
але не магла ня памятаць я: не пасьпець крылы выпрастаць мне, а даху ґмаху вышыня — gt²/2, і ня вежа не пізанская, і стагодзьдзе ўжо мінула дваццатае.
— Крылаў няма, толькі вушы тапоршчацца: вынюхваюць, віжуюць і прыслухоўваюцца да няўклюднае дзяўчынкі з найвастрэйшым чорным гумарам, — ня першага ўжо парэзала, і не апошняга.
— Расплюшчы вочы, мой саколік: ты пабачыш хараство:
адно адному рэжуць глыткі, выдзіраюць кішкі войска чорных, войска белых, чырвань пырскамі ляціць, — а табе — у шэрым — за справядлівасьцю сачыць?! —чырвань пырскамі ляціць, — вось такое хараство.