Не, не сьціскайся так балюча сэрца. Мне ад яе няма куды падзецца. Б'е у вочы юнае цыганкi прыгажосьць I працiнае сэрца беднае наскрозь. Яе сукенка, яе цела, ейны рух Убачыў я i навакольны сьвет патух. Я калi гляжу на рукi пругкiя яе, Нiбыта пекла ўжо засмоктвае мяне. О, Люцыпар, дай мне наяве а ня ў снах Правесьцi пальцамi па ейных валасах...
Мiхалок:
Вось, прыгажосьць жахлiвейшая сiла, Ёсьць у ёй сонца бляск i змрок магiлы. Лёс падараваў спатканьне гэта мне знарок. Вiдаць, што д'ябал нам сустрэцца дапамог. I ужо нябёсы не такiя як раней, I немагчыма ўжо ня думаць пра яе. Скрозь, скрозь боль i страх у мроях да яе лячу, I ў Маткi Боскай аднаго прасiць хачу: О, Люцыпар, дай мне наяве а ня ў снах Правесьцi пальцамi па ейных валасах... [Гатовы я ўсё аддаць і пасьці ніц, Каб дзьверы сэрца Эсмеральды адчыніць...]
Вольскi:
Вой! Не глядзi ў вочы нiбы ночы, Бо, бо адразу ты яе захочаш. Хто яе ўбачыць, той трапляе у палон, I для мяне ўжо мая клятва не закон. Яе сукенка нiбы вогнiшча гарыць, I не магу нi думаць я нi гаварыць. Сто разоў гатовы здрадзiць я дзеля яе, Маё сумленьне болей рады не дае. Не перашкодзiць анi клятва, анi страх Сарваць мне кветку ў Эсмеральдавых садах...
Усе:
Калi гляжу на рукi пругкiя яе, Нiбыта пекла ўжо засмоктвае мяне. О, Люцыпар, дай мне наяве а ня ў снах Правесьцi пальцамi па ейных валасах...