Цнатлiвая Панна да мора йдзе, Праводзиць рукою яна па вадзе. Згаснуў дзень, дождж iдзе, Тоне золата ў вадзе, Але да сьвiтанку далёка.
Тым часам у мора у глыбiнi Чароўную песьню зайграў Вадзянік. Згаснуў дзень, дождж iдзе, Тоне золата ў вадзе, Але да сьвiтанку далёка.
Пачула Цнатлiвая Панна дуду І ўскочыла проста ў зiхоткую ваду. Згаснуў дзень, дождж iдзе, Тоне золата ў вадзе, Але да сьвiтанку далёка. Але да сьвiтанку далёка.
Расчэсвае косы яна свае, Марскую карону складаюць на яе. Згаснуў дзень, дождж iдзе, Тоне золата ў вадзе, Але да сьвiтанку далёка.
Дзе хвалі пяюць, дзе маўчаць пяскі Гатовы для Панны ўжо ложак марскi. Згаснуў дзень, дождж iдзе, Тоне золата ў вадзе, Але да сьвiтанку далёка. Але да сьвiтанку далёка. Але да сьвiтанку далёка.