Словы паўночых паданняў годы амаль што згладзілі, Словы прароцтва змрочнага як ф’ёрдаў начных берагі. Настане апошні дзень, бітва пры Рагнарадзі, Ў якой загінуць героі, ў якой загінуць багі. Будуць біцца да смерці, рыкам поўнячы горла, Ў полі жалезным лягуць апошняй данінай мячам. Ня будзе ні пекла, ні рая, загінуць душы памёрлых, А час зжуе іх даспехі, а потым скончыцца сам.
Гэта будзе, напэўна, раніцай яснага мая, Тады не з крывёю паэты будуць раўнаць зару. Зброя не будзе патрэбнай, і людзі яе зламаюць. Героі не будуць патрэбны, і ў бітве апошняй памруць. І лёсам нашчадкаў будуць толькі кахання раны, І толькі аднойчы мужчына пралье жыватворную кроў. І шчасце будзе нясцерпным, бы ад зліцця з каханай, Толькі не два імгненні, а тысячы тысяч вякоў.
Пралескі спакойна будуць квітнець на светлым прадвесні, А дзеці гуляць жалудамі пасаджаных намі дубоў. І людзям не будуць патрэбны мае іржавыя песні, І людзям не будуць патрэбны мой боль і мая любоў. Думы мае загінуць, думы гневу і радасці, Народжаныя ў пакутах тысяч бяссонных начэй. Прыйдзі, маё Рагнарадзі. Прыйдзі, маё Рагнарадзі. Няхай забыццё, Рагнарадзі. Прыходзь, наступай, хутчэй!