зрасвечаны листапад я дыхаю науздагад пушчаю тябе у себе все ведаешь пра мяне
а ты загадка сама и шанса у нас няма гарбата стыне, няхай, застанься не уцякай
я николи не пачую гэтых слоу я николи не пачую гэтых слоу
па иншаму думау верш, не памятау пра вясну крык скончыцца люты, злы я вырвуся за стяну
так позна шукать сляды пароли змянила ты, але красавик не змог, мы з лютым тяпер у двох, у двох, удвох
я николи не пачую гэтых слоу я николи не пачую гэтых слоу
там дзе я убачыу каханне, там дзе ты гаварыла са мной срэбрам ляск акутау галины, а унутры только тое, што у нас зауседы было, и цудоуна склауся наш лес абдымали адно аднаго мы, проста шли чыстыя