Не люблю я места (па-расейску – горад). Надто там цяснота і вялікі сморад, А паноў як маку ды серад гароду, Апроч таго пропасьць рознага народу! Наш брат як увойдзе, - сам сябе баіцца: Ці ісьці бяз шапкі, ці гдзе пакланіцца? Дык надта ж і стыдна, каб не памыліцца: Пакланіцца немцу, ці якому жыду! Няхай яго сточэ – набярэсься стыду; Няхай лепей з дому я той дзень ня выйду, А пазнаць жа трудна як жыда як немца, Як пана якога, ці там чужаземца. А што жыд да немец – дзеці аднэй маткі: І мова падобна і адны ўхваткі. – І абыдва ласы на чужую працу І мусіць абыдва ядуць з кроўю мацу! Абыдва абдураць, абдзяруць як ліпку, Абдзяруць і сошку за бітую скрыпку. Пан наш нябожчык (няхай яму сьвеця) Як умёр ці чварта вёсна то, ці трэця. Як яго скруцілі, чыста абадралі, Глядзіць – будзе кепска, што тут рабіць далей? Усё пусьціў арэндай; найперш пусьціў жыда У млыне сеў немец, - якаясь абрыда, - Граўшы па дарогах, прыйшоў з заграніцы, Прынёс толькі торбу і ў ёй дзьве скрыпіцы. Двор купіў хтось рускі так як за дурніцу, - Пан зыйшоў далёка кудысь за граніцу! Жыд зараз убіўся ў рускага ў ласку: Штодзень ходзе ў лесе ад самага браску… От ходзіць ён гэта да ўсё дубы ліча, Як трэба і грошы рускаму пазыча. А як аблічыўся ды дубы абмераў, У восені выгнаў з тысячу сякераў, - Зчысьціў пушчу чыста, за пасякі ўзяўся, Як кабан разьеўся, дыя к пан зазнаўся. Гавора па-руску і з рускім гуляе, Разам ляжа-ўстане і ўсім упраўляе! Рускі сабе езьдзе, ня ў дому ніколі, Немец усё меле ды ходзе па полі. Наеўшыся мяса, півам запівае. У сьвята ж на скрыпцы, аж пішчыць, іграе Здаецца нічога? Калі хто ня ведае, Але пачакаўшы дык выйшла камэдыя. Жыд купіў у месьце сабе камяніцу, Глядзім – і наш рускі кінуўсь за граніцу: Пакінуў і жонку, адрокся і дзеці; Зьявіўся пан новы (гэта ўжо трэці)… А які б-то пан той?.. Ну, ці хто павера?.. Гэты ж самы немец! Каб яго халера! От цяпер згадай ты – хто кім калі стане? Аб пану ні весьці, ні слыху, ні званя, Жыд панам зрабіўся, немец яшчэ большы. А мужык быў голы, цяпер яшчэ гольшы! Так і на гародзе: лебяда, крапіва, - Толькі вырві рэпу, - дык зарастуць жыва, Так як чорт насее! Ото ж так і людзі: Тутэйшы загіне дык вораг прыбудзе!