Паўкоўнік Вольніч прыехаў на фронт разам з жонкай нястарых гадоў. Паўкоўнік Вольніч сабраў свой полк і сказаў ім: "Хадзем дамоў." Мы вядзем барацьбу ўжо сотні гадоў, нас вучылі: жыцьцё – гэта бой. Ды выведка даклала нядаўна - мы змагаліся самі з сабой.
Я бачыў генралаў – яны п’юць і ядуць нашу сьмерць, Іхнія дзеці вар’яцеюць таму, што ім няма чаго болей хацець. А зямля пад іржой ляжыць, цэркві ў дрыгве .. .. .... Калі хочам мы, каб было куды вярнуцца, час нам вярнуцца дамоў.
Зьнік цягнік у вагні, няма на што націскаць. Зьнік цягнік у вагні і няма нам куды ўцякаць. Мы былі гаспадарамі на сваёй зямлі да вайны, Зямля в руінах сканае бяз нас, давай вяртацца і зьбіраць камяні.
А паходні ўсё паляцца, .. .......... хістка ідзе. І тыя, што стралялі ў нашых бацькоў маюць пляны на нашых дзяцей. Нас нараджалі пад гукі маршаў каля турэмных муроў. Ну годзе поўзаць на бруху, мы вярнуліся ....... дамоў.
Зьнік цягнік у вагні, няма на што націскаць. Зьнік цягнік у вагні і няма нам куды ўцякаць. Мы былі гаспадарамі на сваёй зямлі да вайны, Зямля в руінах сканае бяз нас, давай вяртацца і зьбіраць камяні.
Зьнік цягнік у вагні, няма на што націскаць. Зьнік цягнік у вагні і няма нам куды ўцякаць. Мы былі гаспадарамі на сваёй зямлі да вайны, Зямля в руінах сканае бяз нас, давай вяртацца і зьбіраць камяні.