Лявон Вольскi - Сон (Адам Мiцкевiч, 1825) | Текст песни

• Тексты песен
• Лявон Вольскi
• Сон (Адам Мiцкевiч, 1825)

Калі прымусіць час сказаць "бывай",
А ў сэрцы не пагасне жар каханьня, -
Пакінь без слоў, але не дабівай
Мяне суровым словам "расставаньне"!
Мяне суровым словам "расставаньне"!

Ты пры апошняй стрэчы ў гаі,
Пакуль зара расой напоіць руту,
Апошнім пацалункам упаі
І ўжо на ростань - кроплямі атруты.
І ўжо на ростань, i ўжо на ростань,
І ўжо на ростань - кроплямі атруты.
І ўжо на ростань, i ўжо на ростань,
І ўжо на ростань - кроплямі атруты.

Разлучымся - і стане мне лягчэй;
Бясьсільны, упаду к табе на ўлоньне,
Цалую я блакіт тваіх вачэй,
Загледзеўшыся ў цемру іх прадоньня.
Загледзеўшыся ў цемру іх прадоньня.

Так да сканчэння сьвету я прасплю,
А ў Судны дзень, калі затрубяць трубы,
Ты ціха сыдзеш з неба на зямлю,
Каб разбудзіць таго, хто сэрцу любы.
Каб разбудзіць, каб разбудзіць,
Каб разбудзіць таго, хто сэрцу любы.
Каб разбудзіць, каб разбудзіць,
Каб разбудзіць таго, хто сэрцу любы.

І здасца мне, што не прайшлі вякі, -
Зусім нядаўна я цябе пакінуў, -
Загледзеўся ў вачэй тваіх блакіт
І задрамаў на нейкую хвіліну.
І задрамаў, i задрамаў,
І задрамаў на нейкую хвіліну.
І задрамаў, i задрамаў,
І задрамаў на нейкую хвіліну.