Күрсініп көкірегім, жылайды ішім, Өсем бе, өшемін бе құдай білсін. Қанды дағын жүректің қалдырайын, Қаласа біреу-міреу сұрай жүрсін. Көрсін де жүрегімнің аққан қанын, Ақ қағазда жол-жол боп жатқан дағын, Байқап бір қарасын да, іздегендер, Жаудырсын мақтауларын, даттауларын. Еркелеп мен өмірді кешіп жүрем, Шаттығым, мұқым да бар, Несін бүгем. Кей-кейде сүріндім де, түңілдім де, Алайда, жоғалтпадым есімді мен. Жақпадым жауыздықпен аққа қара, Жатсынып жатқаным жоқ жатқа нала. Гаваньға құлап түскен ақ шағала - Жырымды тірілтем деп әурелендім, Мастанбай ақын деген атқа ғана. О, Муза! Тағдырыма иемісің?! Күрсініп көкірегім, күйеді ішім. Мен сені жаңартам деп келгенім жоқ, Сен мені жаралғансың сүю үшін.