Я бачу тое, чаго даўно няма - Прывіды сьцягоў над прывідамі вежаў, І сажалку, што высахла да дна, Высокія муры замест каменных рэштак.
Хоць тут цяпер пусьцілі карані Ў расколінах бязьлітасныя дрэвы, Я чую як сьпяваюць камяні, Я чую песьню старажытнага Крэва.
Калючыя хмызы, не відно галавы - Гэта ВЫ. Шыльда "Небясьпека", як штандар баявы - Гэта ВЫ. Бусел на вежы, нібы вартавы, Чакае, што вернуцца зноў жыхары. Адбіваецца рэха з надзеяй - Гэты ВЫ, гэта ВЫ.
Адных тут душылі шнурком залатым, Другім тут сваё жыцьцё ахвяравалі, Тут княскую вежу ў памяць аб тым, У каго ёй забілі перайменавалі.
У Крэве дзьве дзяржавы назаўжды Браліся шлюбам і склалі дамову. - Усё зьнікла, але песьню чуеш ты Па-над зямлёю падымаюцца словы.
У моры цаглінаў выспа травы - Гэта ВЫ. Карэньне прабіла цаментныя швы - Гэта Вы. Пакінутай крэпасьці жыхары, Нашчадкі Нальшчанаў, нашчадкі Літвы. Адгукаецца рэха з надзеяй - Гэта ВЫ, гэта ВЫ.