Сенің көзің түпсіз терең тұңғиықтан жаралған, Сонда жатыр менде жүрген орындалмас бар арман. Сенің жүзің көкте күннен жерде гүлден нәр алған, Шашың сенің жан баспаған жапандағы қара орман.
Қас-кірпігің қарлығаштың қанатындай қап-қара, Үлбіреген жүзің сенің ақ жібек пе мақта ма?