Шкада…я не умею маляваць
Іначай б толькі вочы маляваў
Той Евы…што няспынна асвятляць
Дарогі будзе чорных ідэалаў…
Яны нібыта ззяюць цеплынёй,
Яны нібыта водар мільгацелі…
Калі мы размаўлялі цішынёй…
Калі мы анічога не хацелі…
І Евы той, хутчэй, імя Наталля…
Але ўсё роўна… Ева бачна ў ёй…
Стагоддзі крылы ёй старанна гадавалі,
Цярплівасць, радасць, годнасць і спакой.
Яна яшчэ, ўрэшце, не згубіла
То хараство мінулых мо’ гадоў…
Хоць думала, але жа не забіла…
Кагось з людзей (і нават маскалёў!)…
Таму ня блага. мой вобраз Евы.
Больш –менш нармальнай –
яшчэ жыве…
Каму направа…каму налева…
А каралева. Яна…ці не?
Мікіта Броўка еще тексты
Оценка текста
Статистика страницы на pesni.guru ▼
Просмотров сегодня: 2