Бывае праўда ў вочы коле... Раз гнаў пастух свіней у поле. Адзін вялізарны Парсюк, Які абегаў вёску ўсю, За раніцу абшнырыў завуголле, Цяпер такі меў выгляд важны, Што носа не дастаць і сажнем - Вышэй за ўсіх ён сам сябе лічыў, А што ў самога на лычы, Не бачыў гэтага, аднак. І вось адзін тут Падсвінак, Які заўважыў бруд раней, І кажа: - Дзядзечка, твой лыч у брудзе! Нязграбна гэта й між свіней, А што ж, калі заўважаць людзі? Парсюк наставіў хіб, Парсюк раз'юшан: - Цераз цябе я чырванець прымушан! Такое мне сказаць асмеляцца ня многія, Дык гэта ж - дэмагогія! - Парсюк наш лаецца, не дараваць клянецца: - І месца мокрага,- крычыць,- не застанецца! Ты мой свінячы гонар закрануў!- І так ён Падсвінака грызянуў, Што той за сажняў пяць адскочыў. Парсюк не надта быў ахвочы Глядзецца праўдзе ў вочы.