Цішыня на белым свеце, Крэкчуць сонныя лясы. Па бярлогах спяць мядзведзі, Ткнуўшы ў цёплы мох насы. I заплюшчыў певень вочы, Спіць на жэрдцы да зары. Спіць варона, Ды не хоча Спаць у рэчцы ёрш стары.
Там, дзе броды-перакаты Бачыць месячык з бугра, Непаседы-зайчаняты Грэюць лапкі ля кастра. Лістападу на вятрах Страх як хо-лад-на! I малодшы зайка-зух Лапкі выцер аб кажух.
Зняў з агню ён імбрык шпарка I заўважыў на бягу: — Надта ж пахкая заварка З лугавога мурагу! А старэйшы даўгавухі Снег з хваста абтрос няўзнак, Ледзь патыліцу пачухаў I прычмокнуў толькi: — Так!..
А за рэчкай, Дзе лугі, I стагі, i мурагі, Канюшына, як маліна, Ды яршыная рака Не стаіць ані хвіліны — Ані кладкі, ні мастка. Ані кладкі, ні мастка, Ды яршыная рака.
Не любіў Мароз хваліцца, Шапку зняў і рукавіцы I кажух павесіў новы На трывалы сук альховы. Тук-тук-тук! Цюк-цюк-цюк! Навакола стук і грук. Мае Дзед Мароз занятак — Будзе мост у зайчанятак.
У зайцоў настрой адменны, Расступаюцца кусты, Бо з-за рэчкі носяць сена I гатуюць чай густы. Хто азяб, частуюць сёння Шчодрыя гаспадары. I зайздрослівай вароне Кубак налілі — Бяры!