Тысяча дзевяцьсот дваццаць шосты год. Мястэчка Ракаў пры панскай Польшчы. У цэнтры плошча. На плошчы касцёл. Па плошчы ідзе настаўнік Рагойша. Ён апрануты па апошняй модзе: - на ім галіфэ, камізэлька ды гальштук, - на ім акуляры ды новыя боты (Новыя боты добрай работы!) Сам ён тутэйшы - вярнуўся нядаўна. Вучыўся на фізыка ў Ратэрдаме. Ну, ёсць такі горад недзе ў Эўропе. Але гэта, зрэшты, не вельмі істотна.
Дык вось пра Рагойшу - у школе працуе, А дома чытае ды нешта майструе. Напрыклад, наставіў на даху антэну, Зрабіў зазямляльнік, аплёў дротам сцены I прыстасову паствіў у хаце. Даруйце, панове, завецца "адапцер". Яшчэ ёсць дынамік і ручка настройкі. А ў школе: "Сядай!" - паставіў мне "тройку" Але не пакрыўдзіўся я на Рагойшу: Я ў школе не лепшы, але і не горшы. Затое Рагойша сказаў па сакрэту, Навошта наставіў антэніну гэту. Маўляў, яна ловіць нябачныя хвалі, Якія, як быццам, у часе блукалі. Ці будуць яны яшчэ ў часе блукаць... Даруйце, панове, мне цяжка казаць. Я, кажучы шчыра, не ўсё разумею, Але кажу праўду, кажу, як умею. Дакладней, кажу, як тлумачыў Рагойша, А ён, можа, зблытаў або перабольшыў. Але прысягаю: уночы аднойчы На ўласныя вушы, на ўласныя вочы Я бачыў і чуў, як у Рагойшавай хаце Свяціўся і граў той, даруйце, адапцер, I слухаў Рагойша вар'яцкія гукі - Пякельныя енкі, пачварныя хрукі, Як быццам бы дз'ябал пілікаў на скрыпцы. I мне закарцела пабегчы ў паліцыю. Але не пабег я. Стаяў скамянеўшы, Збляднелы, нібыта два тыдні не еўшы. I вось адчыняюцца дзверы ў хаце I кажа Рагойша:"3аходзьце, сядайце!" Заходжу, кажу:"Вечар добры ў хату!" "Год тысяча дзевяцьсот семдзесят пяты", - Кажа ён мне і дзіка рагоча. I я зразумеў: вар'яцее Рагойша. Шалее Рагойша. I я адчуваю, Як б'е ў галаву маю музыка тая, I я паміж волі раблюся вар'ятам Ад музыкі той, гранай у семдзесят пятым. Я страціў прытомнасць ад року ды панку, 3 бальной галавой ачуняў толькі ранкам I болей ніколі ў жыцці да Рагойшы Я не пайду... Лепш нап'юся ў Мойшы, У простай звычайнай карчме местачковай Гарэлкі празрыстай, гарэлкі жытнёвай!