Нельга забыць - 2. ХХ век... ( сл. Уладзімір Караткевіч) | Текст песни

• Тексты песен
• Нельга забыць
• 2. ХХ век... ( сл. Уладзімір Караткевіч)

Дваццаты век, цень верталёта

Ляціць над гмахамі дамоў.

На ярасна-высокай ноце

Трапеча праца гарадоў.

Бяжыць над залатым бетонам,

Над эстакадамі ў сусвет,

Над трызненнем людзей шалёным

Трывожнае святло ракет.

I горад ад неона сіні,

Дзе век прыстанак свой знайшоў,

Трымае ў вуліцах жанчыну

З дзiцячай, спуджанай душой.

Ў адвечнай празе чалавека

Яе душа, яе рука

Шукае месца ў гэтым веку

I ўсё не можа адшукаць.

То ў шыльдах Суцiна, то ў Хласка,

То ў Бацiчэлi, то ў Манэ,

Ў канкрэтнай музыцы, ў Пiкаса,

Ў хлуснi, ў каханнi i ў вiне,

Ў карэктным мужы i ў кватэры,

Ў калекцыi старых карцiн,

Ва ўсмешлiвых старых хiмерах…

Цi новых? — Знае бог адзiн.

Мана — ад прагi ўстаткавання,

Мана — ад снегу за акном.

Няма святла, няма кахання.

Халодны свет. Халодны дом.

Не ведае, што век дваццаты

Ў святле, што бачыць ясны зрок,

У лiтасцi, ў ламаннi кратаў,

Ў паўстаннi полымя на змрок.

Мне скажуць: моцным без патрэбы

Трымаць над прорваю такiх.

А я ўяўляю зоры ў небе

I вочы, што жывуць без iх.

I нават больш яе кахаю.

Няўтульная душой да дна,

Зусiм малая, трапяткая,

Яна адна ў мяне. Адна.