Словы паўночных паданняў Годы амаль што згладзiлi; Словы прароцтва змрочнага, Як ф’ёрдау начных берагi: «Настане апошнi дзень — Бiтва пры Рагнарадзi, Ў якой загiнуць героi, Ў якой загiнуць багi. Будуць бiцца да смерцi, Рыкам поўнячы горла, Ў полi жалезным лягуць Апошняй данiнай мячам. Не будзе нi пекла, нi рая, Загiнуць душы памёрлых, А час зжуе iх даспехi, А потым скончыцца сам».
Годы мае, Як строфы, Строяцца ў моцным парадзе. Лёс чакае няўхільны, Просты, як хлеб і свінец. Чакаю майго Рагнарадзі, Чакаю майго Рагнарадзі, Чакаю майго Рагнарадзі, I мне не страшны канец. Быў змагаром суровым, Ворагам быў сталёвым, Рыцарам чалавечнасцi Над прорвай страшных баёў. Я не ўцякаў нiколi Ў вечнай бiтве за волю, Браў тое, што мне належала, I тое, што не маё. Меў я толькi радзiму: Пушчы, палеткi, вежы, Ясную песню жаўранка Ў моры надрэчных траў. Песня мне не належала, Голас мне не належаў, Слова мне не належала, — I ўсё я ў змаганні ўзяў. Бронзай гучала зброя, Срэбрам звiнела слова. Зброяй i песняй такою Здолеў я ўсё узяць, I толькi не ўзяў адзiнага, Маёй адзiнай любовi, Смерцю ўзятай любовi. Не мог у руках затрымаць. Вазьмi сабе ружы тугi маёй, Пакiнь мне крывавыя макi, Тыя, што на магiлах Забiтых байцоў гараць. Бывай, мой далёкi бераг. Шчасце апошняе, дзякуй! Няма забыцця на свеце, I не ў ложку мне памiраць. Я не плямiў нiколi Рукi бязвiннай крывёю, Не плямiў маною песню I словам здраднiцкiм — рот. Я воiнам быў нястомным З жорсткасцю i хлуснёю, I без забрала, да смерцi Бiўся за просты народ. Я ведаю: я загiну, Загiну i не ўваскрэсну, I ўсё ж за народы змагацца Пакiну кагорты свае, I будуць магутнымі словы, I пераможнымі — песні, Нават тады, калі прахам Стануць косцi мае. Такiя байцы не ўцякуць, Такія сябры не здрадзяць, Добрыя, як паветра, Надзейныя, як свiнец. А потым настане бітва, Бітва пры Рагнарадзі, I чалавецтву старому Прыйдзе паўсюль канец.
Гэта будзе, напэўна, Ранiцай яснага мая, Тады з не крывёю паэты Параўноўваць будуць зару. Зброя не будзе патрэбнай — I людзі яе зламаюць, Героi не будуць патрэбны — I ў бітве апошняй памруць. I лёсам нашчадкаў будуць Толькі кахання раны, I толькі аднойчы мужчына Пралье жыватворную кроў, I шчасце будзе нясцерпным, Бы ад сліцця з каханай, Толькі не два імгненні, А тысячы тысяч вякоў.
Пралескі спакойна будуць Квітнець на светлым прадвесні, А дзеці — гуляць жалудамі Пасаджаных намі дубоў, I людзям не будуць патрэбны Мае iржавыя песнi, I людзям не будуць патрэбны Мой боль і мая любоў… Думы мае загiнуць, Думы гневу i радасцi, Народжаныя ў пакутах Тысяч бяссонных начэй. . .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. . Прыйдзi, маё Рагнарадзi, Прыйдзi, маё Рагнарадзi, Няхай забыццё, Рагнарадзi. Прыходзь. Наступай. Хутчэй…