Нұр оранған гүлзарым «Ләйләсі бар дүниеден ажырап, Қалдым бір күн Ләйләсі жоқ қалада.» Жұматай Жақыпбаев Жанарымды жатыр менің өбіп мұң, Сағыныштың мұңлы күйін төгіп түн. Тек үш рет Жұматай көрген Ләйләсін, Ал мен сені төрт ақ рет көріппін...
Ақ жібімен нұр көйлегін таң тіге, Сағынады, көнеді ғой жан түге! Төрт мың рет жараландым төрт көріп, Төрт көріп мен ғашық болдым мәңгіге.
Қайда жүрсің, от жүрегім, пақыр-ау?! Ғасыр, әлде жыл өтті ме, апыр-ау?! Мені сенен әкетті ғой Алматы, Сені менен әкетті ғой Атырау.
Жұлдыздардан құшағыма тама мұң, Сен үрлесең, маған ескен самалың. Ай көзінде қалды сенің жанарың, Күн жүзінде қалды сенің жамалың.
Сен ғазалсың, менде қалған жыр едің, Таң оралар түн пердесін түре күн. Атырауға аман-есен жетсең де, Алматыда қалған шығар жүрегің...
Жүрегіңнен қай жүрекке көшемін? Саған неге апармайды көше мың? Ақ Жайықтай жанарыңда саялап, Көз жасыңның жағалауын кешемін.
Сен сыйлаған дерті тәтті жаным мұң, Кірпіктерің – әр сәулесі таңымның. Жүрегіңнің жамалынан көз алмай, Ғашық болдым жанарына жаныңның...