Дарагія мінчане і госьці сталіцы, Я хачу з вамі думкай сваёй падзяліцца. Карацей, гэта дзiўна, але se-lja-vi, Мы ў сталіцы жывем нібы на дзьве сям’і.
Прыпеў: Мы жывем адначасова ў двух гарадах, Падваеньне асобы зрывае нам дах, Дык няўжо ж нам ніколі ня склеіць, ня сшыць Менск і Мінск – дзьве паловы сталічнай душы.
Горад Менск - першы горад з тых двух гарадоў, Нi пабачых на мапах сучасных гадоў, Ён у сэрцы жыве, ён жыве ў галаве Шмат каго, хто ў горадзе Мiнску жыве. А ў тым ў Мінску прапіска і гарвыканкам, І Лядовы палац, і бэтонны паркан, Зруйнаваных дамоў ценi прывідныя, І дзяцінства майго праляцелыя дні,
Прыпеў:
Ёсьць у Мінску назовы бязрадасныя, Ёсьць Калектарная, а ёсьць Базісная. Там народ забясьпечвае, правільны наш, Выкананьне задачы пастаўленае. А па Менску прыемна шпацыраваць, Дробных крамак вітрыны ўтульна гараць, Там гатычныя вежы касьцёлаў старых, Там дахоўка i пруд, двары і муры.
Прыпеў.
Усё блытаецца ў Мінску: хлеб і мацца, І вялікі кастрычнік, і радаўніца, І пьяная сьляза, і такая папса, Што ратунку ня дасьць ні “Мізім”, ні “Упса” . Ну а зь Менскам нічога ня можна зрабіць, Немагчыма яго зруйнаваць, захапіць, Ён ніколі, твой Менск, не зьгіне, не згарыць, Будзе мовай тваёю з табой гаварыць.