Як ляцеу у начы чырвоны цмок над зямлёй, Разкiдау агнi, разкiдау агнi , Запалiлi алтар у касцеле тады, Ды да бога iмшу «пробашч» змовiу за люд.
Пэуна золата нёс д'яблау паслугач, Гаварыу увесь люд, гаварыу увесь люд. Ты не йдзi ў начы на магiльнiк адзiн, Бо паўстане з зямлi нябожчыка дух.
Гэй, ня спi, не зявай, падганяй каней! Праз Свянцянскi лес, праз Свянцянскi лес. Бачыш, паляць агнi ад гасцiнцаў у начы, На пярэймы бягуць да каней, да каней.
Казачкi, казачкi, а ўсё тыя казачкi … Казачкi , казачкi, а ўсё тыя казачкi … Казачкi , казачкi , а ўсё тыя казачкi.
А як гналi каней уздоўж Вяллi на начлег, Пераняў злы дух, пераняў злы дух. Мой жа конь на дыбкi , дый наўпроцьмы ляцiць Гэй, нячысцiк – згары! Гэй, пракуда – згiнь! Ты у лазню ня йдзi, што закiнута, Там кабета жыве праклятая, Яна схопiць цябе, дый абвернецца Шлюбам-вэлюмам, шлюбам-вэлюмам…
Гэй, ня спi, не зявай, падганяй каней! Праз Свянцянскi лес, праз Свянцянскi лес. Бачыш, паляць агнi ад гасцiнцау у начы, На пярыэймаы бягуць да каней, да каней.
Казачкi, казачкi, а усё тыя казачкi … Казачкi , казачкi, а усё тыя казачк i … Казачкi , казачкi, а усё тыя казачкi.