Адкажы мне на пытаньне, Калі ласка, калі ласка, За каго мяне ты лічыш, любы? Я сапраўдна не вар’ятка, Не дурніца, не бунтарка І ня прагну зьвесьціся да шлюбу.
І, канешне, разумею, што галоўнае кар’ера, І ў тваім узросьце нельга моманты спускаць на вецер. Але ж ёсьць адна праблема – я кабета маладая, I гарыць мне, як патрэбна хлопцa ў хаце адчуваньне.
Дарэчы, ты ня файны, дарэчы з нас абодзьвух я цягнік. Даслаць ўсім прывітаньнi і заляцацца з тым, з тым, з тым. О мама, як складана! А што рабіць, калі ніяк інакш Не адшукаць мне пана, каб ён быў добры, сьціплы, сьмелы, разумны... ой!
Паміж намі сьпіць каханьне, Сьпіць і стогне, што ёсьць моцы. Хто так робіць падкажыце, людзі? Месяц ты ў сабе капаўся, Спрабаваў ўсё растлумачыць - Вельмі тонкая натура, слухай:
Я, канешне, разумею, чалавек ты незвычайны, Асабліва далікатны, і што ўзяць табе дакладна. Але ёсьць адна праблема – я кабета маладая, Пальцам хто мяне пакліча – вось яно і разьвітаньне.
Дарэчы, ты ня файны, дарэчы з нас абодзьвух я цягнік. Даслаць ўсім прывітаньнi і заляцацца з тым, з тым, з тым. О мама, як складана! А што рабіць, калі ніяк інакш Не адшукаць мне пана...