Бывай абуджаная сэрцам дарагая, Чаму так горка, не магу я зразумець Шкада заранкі мне, что у небе дагарае На ўсходзе дня майго якому ружавець Прыпеў: Пайшла ні коль ужо ні вернешся Алеся Бывай смуглявая, каханая бывай Стаю на ростанях былых, а з паднябесся Самотным жаўранкам звяніць і плача май. 2. Пайшла, пакінушы мне золкі і туманы, Палынны жах смугой акутаный дарог, Каб я хвілінаю нанесеные раны З гадамі у сэрцы заглушыць сваім немог. Прыпеў: Пайшла ні коль ужо ні вернешся Алеся Бывай смуглявая, каханая бывай Стаю на ростанях былых, а з паднябесся Самотным жаўранкам звяніць і плача май.